Երեք հասկացություններն էլ և՛ նմանություններ ունեն, և՛ տարբերություններ։ Մենք կարող ենք պարտք ունենալ ընկերների, ծնողների, հարազատների, հայրենիքի հանդեպ։ Ըստ իս՝ դա նշանակում է, որ մենք մեր պարտքն ենք համարում հոգատար լինել նրանց հանդեպ, հետաքրքրվել նրանցով և այլն։ «Պարտք լինել հայրենիքին»։ Այսինքն՝ մենք պարտավորվում ենք պաշտպանել մեր հայրենիքը, մեր հողը։
«Խիղճ» և «ամոթ» հասկացությունները որոշ չափով նման են։ Տարբերությունն այն է, որ խիղճը մարդու ինքնագնահատականն է, իսկ ամոթը ուրիշների կարծիքի վրա է կառուցվում։ Կարող ենք ասել, որ խիղճը մարդու ամոթն է իր իսկ հանդեպ։ Իմ կարծիքով՝ կարելի է նույնացնել նաև «պարտք» և «խիղճ» հասկացությունները։ Երկու դեպքում էլ մենք զգում ենք պարտավորվածություն։ Պարզապես մարդը գիտակցում և հասկանում է պարտքը, իսկ խիղճը՝ զգում։
«Ամոթ» հասկացությունը շատ հարաբերական է։ Յուրաքանչյուրս ամոթը յուրովի ենք ընկալում։ Ոմանք ամաչում են ամբոխաշատ միաջավայրում ինքնադրսևորումից և այլն։
Այսպիսով՝ երեք հասկացություններն էլ որոշ չափով հնարավոր է և՛ նույնացնել, և՛ տարբերակել։
ԴԱՎԻԹ ԹՈՐՈՍՅԱՆԻ ԲԼՈԳ 